«Մարդ չըմնաց որ մարդ թաղէր մարդու նման»։
Պ. Սեւակ
Ա՜խ, ինչպէ՞ս, ինչպէ՞ս
Ես մոռանամ ձեզ։
Ծով ափսոսանքով,
Լալով, արցունքով
Յիշել եմ, յիշում, ու կը յիշեմ ես
Անմեղ զոհերին տառապած ազգիս
Ու գերդաստանիս նահատակներին,
Արնաքամ եղած հարազատներիս,
Որոնք զոհուեցին անապատներում։
Քանի-քանիներ մնացին գերի,
Իմ հօր սեւահեր,
Սեւաբախտ քոյրեր,
Գեղեցիկ Եաղութ,
Վարդի պէս փթթած սիրուն Վարդուհի…
Մանկունակ քոյրերս՝
Քնքուշ Արշալոյս,
Անուշիկ Աստղիկ,
Որոնք մնացին ծարաւ, անօթի,
Մի կաթիլ ջրի կարօտով հանգան…
Վանի Թիմարի
Կոմս գիւղի մեծ ռէս,
Իմ պապ Օհանէս,
Աչքերիդ առաջ
Սրածեցին քո քոյր-եղբայրներին,
Պապական տունդ մոխրի վերածուեց,
Քանդեցին դարձրին աւեր, աւերակ,
Ջահէլ աղջկադ խլեցին տարան…
Հիւծուած, չարչարուած
Կմախք մարմինդ
Նետեցին փոսը…
Ա՜խ, ինչպէ՞ս, ինչպէ՞ս
Այսքան ցաւ ու վիշտ
Ո՞նց մոռանամ ես…
Ես ո՞նց մոռանամ…։
ՆԵՐՍԷՍ Տ. ՄԵՍՐՈՊԵԱՆ
15 Դեկտեբեր 2014
***
Մոմը վերջին…
Մօրեղբօրս` ՀՀ վաստակաւոր դերասան-բեմադրիչ՝ Սիանոս Յովհաննիսեանի յիշատակին
Վասպուրական մեր աշխարհի
Թիմարի Գոմս գիւղի մեծ ռէս,
Բարի, համեստ պապ Յովհաննէս,
Դու որ գաղթի ճամբին ընկար
Ու չունեցար գերեզմանիդ
Կնդրուկ ու խունկ եւ շիրմաքար՝
Մեռաւ վերջին մոհիկանը,
Աւա՜ղ, մարեց մոմը վերջին,
Յիշատակդ ամենասուրբ։
Տապալուեց մեր հպարտ կաղնին
Ու դարձաւ յուշ,
Նրան էինք անվերջ հարցնում,
Նա էր յաճախ խօսում, պատմում
Սիփան սարի
Եւ քո մասին։
Ծով կարօտով այրւում էր նա
Ու տենչում էր ծովին Վանայ,
Սպասում էր, նայում հեռուից
Ու այդպէս էլ կարօտ մնաց,
Կարօտ գնաց,
Միացաւ քեզ
Իմ բարի պապ,
Ռէս Յովհաննէս…։
ՆԵՐՍԷՍ Տ. ՄԵՍՐՈՊԵԱՆ
4 Հոկտեմբեր 1999