Դեկտեմբերի 4-ին Հայաստանեայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին տօնախմբեց հայոց առաջին լուսաւորիչներ Սուրբ Թադէոս եւ Սուրբ Բարդուղիմէոս առաքեալների տօնը: Դեռեւս 2015 թուականին տօնը Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագոյն Պատրիարք եւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի սրբատառ կոնդակով հռչակուել է Աստուածամուխ Սուրբ Գեղարդի ուխտի օր: Այդ օրը հաւատացելոց օրհնութեան համար դուրս է բերւում Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնում պահուող համաքրիստոնէական սրբութիւնը:
Բերկրառատ տօնի առիթով Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Սուրբ Յովհաննէս Մկրտիչ եւ Սուրբ Վարդան մատուռ-մկրտարանում, Գարեգին Երկրորդ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի օրհնութեամբ, մատուցուեց Սուրբ Պատարագ: Պատարագիչն էր Մայր Աթոռի Քրիստոնէական դաստիարակութեան կենտրոնի տնօրէն Հոգեշնորհ Տ. Զաքարիա ծայրագոյն վարդապետ Բաղումեանը:
Սուրբ Պատարագին ներկայ էին Մայր Աթոռում պաշտօնավարող եպիսկոպոսներ, միաբաններ եւ ուխտաւորներ:
Սուրբ Պատարագի ընթացքում եկեղեցական թափօրի առաջնորդութեամբ Մայր Աթոռի վանական խորհրդի ատենապետ եւ լուսարարապետ Գերաշնորհ Տ. Մուշեղ եպիսկոպոս Բաբայեանի կողմից մատուռ-մկրտարան բերուեց աստուածամուխ Սուրբ Գեղարդը: Սրբազան Հայրն օրհնեց ներկայ ժողովրդին, ապա հաւատացեալներին հնարաւորութիւն ընձեռուեց երկրպագելու եւ համբուրելու համաքրիստոնէական սրբութիւնը:
Սրբազան արարողութեան ընթացքում Հայր Սուրբը, անդրադարձ կատարելով տօնի խորհրդին, ի մասնաւորի նշեց. «Ցնծում են այսօր Հայոց Եկեղեցին եւ նրա ուխտապահ ժողովուրդը, քանզի նշում ենք մեր Եկեղեցու հիմնադիր առաքեալների տօնը, որոնք Քրիստոսի սիրոյ վարդապետութեան սերմերը ցանեցին դրախտավայր Հայաստանում, քրիստոնէութիւնը դարձաւ «մաշկի գոյնէ, իսկ դարերի բովում հայը միշտ վերահաստատեց Ս. Պօղոս առաքեալի խօսքերը. «ո՞վ կարող է մեզ բաժանել Քրիստոսի սիրուց. նեղութի՞ւնը, թէ՞ անձկութիւնը, թէ՞ հալածանքը, թէ՞ սովը, թէ՞ մերկութիւնը, թէ՞ վտանգը, թէ՞ սուրը» (Հռոմ. Ը. 35):
Այս օրը մեզ համար վերանորոգութեան, վերաքրիստոնէացման եւ մշտապէս ուղղափառ դաւանանքի խոստովանութեան օրն է: Ճիշտ է, ժամանակներն ու արժէքները փոխուել են, բայց անխախտ են մնացել Տիրոջից փոխանցուած ճշմարիտ հաւատքը, հաւատարմութիւնն Աստծու եւ մեր նախնիների դաւանած արժէքների հանդէպ: Ուստի այսօր եկել ենք նաեւ սուրբ առաքեալների բարեխօսութիւնը հայցելու Տիրոջ մօտ, մեր սերն ու հաւատարմութիւնը վերահաստատելու Հայոց Եկեղեցու նկատմամբ, ինքնաճանաչուելու եւ առաւել զօրանալու` ուխտելով, որ անաղարտ կը պահենք ուղղադաւանութիւնը, հաւատարիմ կը լինենք մեր հայրերի եւ վարդապետների թողած հարուստ ժառանգութեանն ու բարոյական արժէքներին եւ երբեք չենք լքի այն հողը, որ ոռոգուել եւ պտղաբեր է դարձել մեր առաքեալների ու նախնիների թափած թանկագին արեամբ»:
Ներկայացնելով առաքեալների նահատակութեան պատմութիւնը` Հայր Զաքարիան հաստատեց, որ այն համակ սեր է Տիրոջ եւ հայ ազգի հանդէպ եւ նրանց ոտնակոխ վայրերը սրբատեղիներ են դարձել հայութեան համար` հաւատքի մէջ հաստատուելու եւ անկորնչելի յոյսով ապրելու համար:
Իր քարոզում պատարագիչ Հայր Սուրբն օրուայ խորհրդի լոյսի ներքոյ անդրադարձաւ նաեւ հայրենիքի գաղափարին` մասնաւորապէս ընդգծելով. «Աստծուց մեզ տրուած մեր հայրենիքը սրբազան եւ նուիրական է, քանզի այս հողի վրայ են իրենց արիւնը թափել Քրիստոսի առաքեալներն ու մեր քաջ նախնիները: Այն այլեւս հող չէ սովորական իմաստով, այլ Հայրենիք, որի առաջ ամէնքս ունենք մեր պատասխանատուութիւնն ու պարտականութիւնները: Հայրենի հողը գուրգուրանքի եւ սիրոյ կարիք ունի, բայց առաւել եւս` այդ հողի վրայ ապրելու եւ արարելու անյագ ցանկութիւն եւ կամք»:
Վերջում Հայր Զաքարիան յորդորեց հաւատացեալներին հայցել Սուրբ Թադէոսի եւ Սուրբ Բարդուղիմէոսի բարեխօսութիւնը հայ ազգի համար, որպէսզի առաքելական հաւատքը զօրացնի ու պահպանի ամէնքին, իսկ այսօր դուրս բերուած Սուրբ Գեղարդը շարունակի հրաշագործել եւ պահպանել Հայոց աշխարհը:
Սուրբ Պատարագի աւարտին Մուշեղ Սրբազանը «Պահպանիչ» աղօթքով եւ հրաշագործ Սուրբ Գեղարդով օրհնեց ներկայ ժողովրդին:
Աստուածամուխ Սուրբ Գեղարդը Մայր Աթոռի մարտուռ-մկրտարանում կը մնայ մինչեւ Երեկոյեան ժամերգութեան աւարտը: